Deze Bollebooswichtpagina is gekoppeld aan de Stapperloot-route La Louvière
Wandel deze route met je smartphone.
MICHEL FRANÇOIS
° Sint-Truiden, 1956.
Grotendeels een autodidact, die in verschillende richtingen heeft gestudeerd, maar al van thuis uit de artistieke microbe heeft meegekregen van zijn schilderende vader en beeldhouwende en dansende moeder. De één bezig in twee dimensie, de andere in drie, de in 1956 in Sint-Truiden geboren Michel zal altijd ergens tussen beide laveren.
Eerst studeert hij na zijn middelbare school toneel aan het Institut National Supérieur des Arts du Spectacle, beter bekend als de Brusselse film-, tv- en theateropleiding INSAS, zowat de Franstalige tegenhanger van het Rits. Daarna switcht Michel naar de École de Recherche Graphique (ERG), waar hij een diploma haalt en later de leiding zal krijgen over het beeldatelier van deze Brusselse opleiding. Sinds 2009 doceert hij aan de École Nationale Supérieure des Beaux-arts van Parijs.
Rond 1980 vindt Michel François een eigen weg. Hij noemt zich beeldhouwer, maar hanteert daarbij alle media, zowel fotografie, video, installaties en maakt werk in allerhande afmetingen. Hij is een verzamelaar van de meest diverse objecten, werkt met uiteenlopende materialen als inkt, leem, water, pollen, stof en zo meer. Zijn kunst bestaat erin om uit iets onbeduidends een emotie en een kracht op te roepen, die het uit het dagelijks leven naar boven haalt en tot iets bijzonders maakt, dat aandacht opeist. Daartoe gebruikt Michel ook gebaren, handelingen en houdingen. Daarom is het niet zo vreemd dat hij ook heeft samengewerkt met choreografen als Pierre Droulers en Anne-Teresa De Keersmaecker, waarbij hij decors ontwerpt voor Pierre’s voorstellingen Mountain Fountain (1995) en The Song (2009) en En attendant (2012) van Anne Teresa.
De jaren 1990 zijn ook belangrijke jaren waarin Michel François internationaal in de spots komt. In 1992 neemt hij deel aan Documenta IX in Kassel, in 1996 aan de Biënnale Sao Paulo in Brazilië en in 1999 vertegenwoordigt hij België samen met Ann Veronica Janssens op de Biënnale van Venetië.
Michel François zet de oude concepten van wat kunst is op losse schroeven. En hij neemt de toeschouwer daarbij mee aan de hand door op tentoonstellingen gebruik te maken van foto’s, video’s, beelden en installaties, die samen een nauwgezet verslag geven van zijn aanpak en de achterliggende ideeën. Daarbij is hergebruik een belangrijk gegeven: wat als sculptuur wordt geboren krijgt een vervolg in verscheidene installaties, waarvan een video wordt gemaakt, waaruit foto’s worden geplukt die opduiken in nieuwe installaties. Ook met de vorm van bekende dingen wordt constant geëxperimenteerd: een trui krijgt gaten die ogen worden, een rechthoekige ruimte in een gebouw wordt een schilderij aan de muur, een inktvis die vloeistof afscheidt wordt een Rohrschachtest.
Als kunstenaar stelt Michiel vragen over waarde en duurzaamheid van zijn werk, daarbij geïnspireerd door de theorieën van de Fluxusbeweging, waarbij een verband wordt geëist tussen kunst en het leven zelf. Die opvatting gaat eigenlijk in tegen het artistieke systeem, waar kunst een handelswaarde moet hebben en niet vluchtig mag zijn. Michel François maakt als het ware een inventaris van de wereld rond ons en gebruikt daarbij vaak tegenstellingen: bol-hol, leeg-vol, licht-donker, maar ook vrijheid-gevangenschap, werk-vrije tijd, rijkdom-armoede.
Oeuvre (voorbeelden):
1991 La Siete, la Réserve, le Monde et les Bras
Een boekenplank met allerhande objecten, al dan niet onveranderd gelaten tijdens het exposeren of verspreid door de ruimte.
1998 Bureau augmenté
Installatie van persknipsels en delen van ouder werk.
2002 Le Salon Intermédiaire
Hierbij mogen alle voorwerpen aangeraakt worden en ze mogen ook sporen daarvan laten zien, ze kunnen zelfs volledig ‘verbruikt’ worden.
(Aangekocht door het Parijse Centre Pompidou).
2011 Le Scribble
Kunstwerk uit PVC-buis.
Boulevard Mairaux, La Louvière.
Klik voor andere routes op Routes
Voor andere Bollebooswicht-items klik je op Bollebooswicht